W ciągu ostatnich kilku dekad nastąpiło także inne, może nawet jeszcze bardziej niepokojące, przesunięcie w kierunku zabaw opierających się na technice – coraz więcej zabawek stanowi wyłącznie stopnie, po których dzieci przeskakują od jednej aktywności inspirowanej widokiem na ekranie do drugiej, są częścią wszechogarniającego doświadczenia multimedialnego, zaczynającego się zwykle od jakiegoś filmu albo programu telewizyjnego. Filmy dla dzieci mają za zadanie zoptymalizować możliwości sprzedaży zabawek (lalek lub modeli), rozmaitych gadżetów (piórników, pojemników na drugie śniadanie, ubrań i innych) czy wreszcie gier komputerowych. Podobnie cała masa produktów konsumenckich towarzyszy każdemu nowemu programowi telewizyjnemu. Zabawki, które dzięki reklamie stają się przedmiotem pożądania dzieci, nie stanowią już dźwigni uruchamiającej wyobraźnię, lecz tylko kładkę, po której przechodzi się od jednej biernej, siedzącej rozrywki do drugiej.