Stąd słynne powiedzenie jezuitów: „Daj mi dziecko, zanim skończy osiem lat, a będzie moje na zawsze”, stąd też tyle starań marketingowców, aby złowić tę grupę wiekową i wyrobić w niej wierność danej marce. Jeśli rodzice spędzają dużo czasu ze swoimi dziećmi, wpajając im wartości, które – ich zdaniem – posłużą im najlepiej, jeśli swoim zachowaniem sami dają przykład owych wartości, szanse, że w przyszłości wzorem do naśladowania staną się Bart albo Britney, robią się znacznie mniejsze. Kiedy zbierałam materiały do tego rozdziału, zaszokowało mnie, do jakiego stopnia dziecięca kultura została zaatakowana przez konsumpcjonizm. Naciski rówieśników, subtelnie sterowane przez siły masowego marketingu zaczęły osłabiać nawet związki między dziećmi a wychowującymi je dorosłymi. Place zabaw stały się miejscami, gdzie kreatywność to jedynie odtwarzanie programu telewizyjnego nadawanego poprzedniego dnia, a termin cool, oznaczający wyłącznie markowe ubrania i inne produkty, stanowi powszechnie przyjęty sposób zyskania społecznej akceptacji.